سرما خورده بودم..

ازونایی که سلول سلول بدنت درد میکنه و نای نشستن هم نداری چه برسه به ایستادن..

ظهر که از دانشگاه برگشتم قرص خوردم و خوابیدم..

از صدای همهمه بچه ها بیدار شدم..

اتاق تاریک بود و توی راهرو سروصدا میومد..

این حس رو حتما تجربه کردین که روز بخوابید و بعد غروب بیدار شی و همه جا تاریک.. خیلی حالگیری میشه..

حالا حساب کن مریض باشی و توی غربت..

بچه هارو صدا کردم.. کسی نبود انگار..

برق هم رفته بود.. رفتم سمت در اتاق...

برق کل خوابگاه قطع شده بود+ آب

سرپرست داشت داد میزد که همه جمع کنن و بریم آمفی تئاتر دانشگاه. حداقل اونجا هم برق بود و هم آب..

سروکله بچه هامون کم کم پیدا شد...

هنوزم منگ بودم و توی تب میسوختم... بزور لباسامو پوشیدمو و رفتیم دانشگاه

بعد دو سه ساعت برق درست شد و برگشتیم خوابگاه..

ولی من چی کشیدم توی اون ساعت ها و شلوغی بماند...

هنوزم وختی که مریض میشم یاد غریبی اونجا میفتم دلم میگیره..

ینی دریغ از یه کاسه سوپ.. هرچی هست خودتی و خودت...

داخل پرانتزی بگم که ترم اخر با پرستو که هم اتاق بودم  سرفه نزده زیر دست اورژانس بودم و نوش جون کردن آمپول