ترم پنجم بودم به گمونم..

تعطیلات نوروز تموم شده بود و من هنوز نرفته بودم دانشگاه که از فرهنگی دانشگاه تماس گرفتن که کجایید؟

باید برین همایش مدیرمسئول ها و سردبیرهای نشریات دانشگاهی تهران..

اوووه خرمشهر کجا و تهران کجا.. کلی راه بود.. منم بدماشین.. اصلا حوصله جاده رو نداشتم...

چندروز بعد رفتم خرمشهر... فرهنگی گفت که شما و اقای x و آقای y باید از طرف دانشگاه برید تهران با قطار..

گفتم خود شما چی؟ گفتن نه ما نمیایم.. فرصت نداریم.. شماها به نمایندگی برید..

هیچی نگفتم و زدم بیرون..

اقای x رو دیدم گفتم شماها میرید؟ گفت اره تنوعه.. میریم.. شمام بیاید..

منم گفتم اصلا.. مگر با هواپیما بفرستن  وگرنه 17-18 راه رو مگه بیکارم بیام؟ (و البته اینکه من تنها کجا برم با...) دانشجوی سال اولی هم نبودم که کله م داغ باشه و بخوام فدایی دانشگاه شم

برگشتم فرهنگی و گفتم من نمیام.. اونا اصرار.. من انکار.. گفتم مگر پروازی بفرستین.. گفتن دانشگاه بودجه نداره.. گفتم منم تحمل راه طولانی رو ندارم..

گذشت و دیگه احوال نگرفتم.. چند روز بعد اقای x رو دیدم و گفتم عه شماها نرفتید؟ گفتن نه دیگه کنسل شد

گفتم بهتر:دی والااااا هزار کیلومتر  راه بود

پی نوشت1: حقمون رو زیاد خوردن.. چ نمایشگاه ها که نبودیم و تا 12 شب توی دانشگاه نموندیم... انتظار آنچنانی نداشتیم ولی چیزی که براش بودجه اومده!! چرا دانشجوی بیچاره سهم نبره..! والااااااااااا

پی نوشت2: هم دانشگاهی که کامنت خصوصی داده بودی، بله من همونم که گفتید..